Pas toen Ellen Braaksma zelf het heft in eigen handen nam, kwam er schot in de versterking van haar huis. “Toen ik eind 2022 de knip op de neus kreeg bij het zoveelste schaderapport was ik er klaar mee. Ik zei: op 21 juni 2023 ga ik mijn huis uit en start de versterking.” Na tien jaar werd ze eindelijk gehoord. “Als ik nu aan mijn huis denk verschijnt er een grote lach op mijn gezicht.”
“Mijn honden zijn alleen thuis als ik aan het werk ben. Wat heb ik vaak gedacht: ik hoor niks, dus mijn huis zal er nog wel staan”, begint Ellen haar verhaal. Het duurde tien jaar voordat haar huis werd versterkt. Het ene na het andere rapport werd opgemaakt, zonder dat er schot in de zaak zat.
Krochten
“Ik vond het ontzettend ingrijpend”, vertelt Ellen. “Al die mensen die je huis tot in de krochten onderzoeken. Bij wijze van spreken tot aan je onderbroeken toe. Soms wel dagenlang. De ene na de andere meting om te bepalen of ik binnen een half uur veilig mijn huis uit kon als het nodig zou zijn.”
Schaamte
Ondertussen werd de schaamte over haar woonplek steeds groter. “Er kwamen steeds minder mensen over de vloer omdat ik me schaamde. Ik investeerde niet meer in mijn huis,” vertelt ze. "Je raakt lamgeslagen door de stroperigheid van de procedures.”
Spijker op zijn kop
Als verpleegkundige spreekt Ellen regelmatig met huisartsen. “Ik vroeg een van hen eens: krijg je veel mensen over de vloer die last hebben van de aardbevingen? Hij zei dat mensen niet zo zeer last hebben van de aardbevingen, maar van de procedures.” En dat is de spijker op zijn kop volgens Ellen.
Vuist
Ze besloot uiteindelijk de handen ineen te slaan met de bewoners van de drie huizen naast haar. “We wilden onze krachten bundelen. Een sterkere vuist maken en elkaar ondersteunen”. Dat was nodig, ook omdat het verloop van de casemanagers die hen ondersteunden hoog was.
Charme
“Je wilt niet weten hoeveel casemanagers ik had. Tot en met een aantal die zeiden; je wilt zeker een nieuw huis hebben. Maar dat wilde ik helemaal niet! Ik wil een veilig huis hebben. Ik heb een oud huis uit de jaren ‘20 van de vorige eeuw. Die charme wil je toch behouden?”
Heft in eigen handen
Toen Ellen eind 2022 de knip op de neus kreeg bij het zoveelste schaderapport, was ze er klaar mee. “Tijdens een bijeenkomst zei ik: ‘op 21 juni 2023 ga ik mijn huis uit en gaan jullie beginnen met versterken.’ Ik ben er bovenop gaan zitten. Zorgde dat de rapporten daar kwamen waar ze moesten zijn. Op een gegeven moment begonnen de zaken te rollen.”
Dikke glimlach
Eind april 2024 was het moment eindelijk daar: Ellen kon terug in haar 'nieuwe’ oude huis. “Als ik nu over mijn huis praat verschijnt er een grote lach op mijn gezicht. Het is zo mooi geworden, het voelt echt als mijn huis. Er zitten allerlei details in die normaliter niet gedaan werden. Zo zijn de muren prachtig geschilderd in roze en paarstinten, heb ik een betonnen vloer in mijn huis en prachtig groen natuursteen."
Goede samenwerking
Tijdens de versterking verliep de samenwerking met de medewerker van de Nationaal Coördinator Groningen (NCG) en Ellens aannemer tot haar opluchting heel soepel. “Ze dachten met me mee over allerlei details. Ik werd echt ontzorgd. Veel mensen zeggen als ze mijn huis zien: dit is je gegund. En dat vind ik zelf ook”, besluit Ellen met een lach.
Loopt u vast in de versterkingsprocedure van uw huis? Heeft u vragen? Blijf er niet mee rondlopen! Kom eens langs bij een van onze inlooppunten.
Op de foto: Ellen Braaksma voor haar tijdelijke woning in maart 2024